“Jij hebt de grootste mogelijkheid om het tot partner te schoppen! In jou zit wel degelijk partner potential.” Zulke uitspraken hoor ik al vanaf het moment dat ik begon te werken, als achttienjarig meisje bij een big four kantoor. Om het vooroordeel dat je nu vast in je hoofd hebt, te laten verdwijnen: ik ben alles behalve arrogant en sta als een nuchtere Nederlandse met twee voeten op de grond. Waarom ik er dan toch zo graag over wil hebben? Deze uitspraak komt al twee jaar lang voorbij waaien en intrigeert mij enorm. Voornamelijk ook de toelichting die standaard volgt na deze uitspraken.

Ik durf mijzelf een feminist te noemen. Dit houdt niet in dat ik een hekel heb aan mannen, integendeel: ik heb een vader die ik als groot voorbeeld zie, een lieve vriend en gezellige mannelijke collega’s en vrienden waarmee ik kan lachen, kletsen en van wie ik veel kan leren. Ik noem mezelf een feminist, omdat ik gelijke kansen wil voor iedereen, zeker ook voor vrouwen. Gelijke kansen om je dromen na te jagen, gelijke kansen in beloningen, gelijke kansen in het uiten van je mening. De argumenten die volgen op de uitspraak klinken in eerste instantie daarom ook als muziek in mijn oren.

Enkele voorbeelden: “Als je meteen na je vwo begint met werken binnen de accountancy, ben je zeker van je zaak en wil je echt ergens voor gaan!”, “Men wil een betere verdeling in de topfuncties, iedereen staat meer open voor vrouwen aan de top”, “Er wordt streng naar gekeken dat de man/vrouw verhouding binnen een bedrijf in redelijke mate rechtvaardig en gelijk is verdeeld”, “Aangezien er meer mannelijke accountants zijn, hoeven vrouwen minder tegen elkaar op te boksen om in hogere functies te komen.”

Als ik wat langer over deze argumenten ga nadenken, knaagt er toch iets. Vat het niet verkeerd op – ik kan zeker niet ontkennen dat ik ergens ook blij word van deze uitspraken en ik ben er trots op dat mensen dit tegen mij zeggen. Het is ook niet dat ik pessimistisch in het leven sta en achter alles het negatieve zoek. Maar ik blijf met een dubbel gevoel achter, als iemand weer zo’n uitspraak doet.

Want het klinkt haast wel alsof jonge, ambitieuze vrouwen alleen een grote mogelijkheid hebben om het ver te schoppen, doordat er nou eenmaal een gelijke verdeling moet zijn en een onderneming in zwart daglicht komt te staan als bijvoorbeeld alle partners mannen zijn.

Hierdoor krijg ik het gevoel dat het er niet toe doet of je nou uitblinkt in je werk of dat je een goede leider zal zijn om de onderneming te sturen. Het lijkt alsof het alleen maar gaat om targets. Om het erg overdreven te omschrijven: het geeft mij de indruk dat deze mannen met hun enigszins denigrerende uitspraken de touwtjes in handen willen hebben en dat zij vrouwen de kans op een topfunctie geven omdat het nou eenmaal moet.

Ja, ik weet het. Het feit dat we het over een betere man/vrouw balans in topfuncties hebben en dat dit gestimuleerd wordt door bedrijven, betekent dat er voortgang is in vergelijking met jaren terug. En wat ik hierboven heb geschetst, is ook allemaal niet zo zwart-wit. Ergens verstopt zit heus een compliment en ik zal me ook zeker elke keer opgelaten en verlegen voelen.

Maar kom alsjeblieft de volgende keer met een ander argument dan alleen met het feit dat op die manier de verhouding man/vrouw weer meer in evenwicht zal zijn.

Ik ben ervan overtuigd  dat meer in de accountancy studerende / werkende vrouwen (maar ook andere minderheidsgroepen) dit wel eens te horen krijgen. Heb jij zulke argumenten voorbij horen komen? Wat is jouw mening hierover?

Andrea Moser is bachelorstudent Accountancy en lid van de Redactieraad van The Accountables