Vier jaar geleden (ik was net een jaar bezig met de accountancy opleiding) vertelde ik een leuke studente, ergens op een feest in Utrecht, over mijn studiekeuze, waarna ik zeker wist dat mijn volgende vraag zou zijn of ze eens een drankje zou willen doen. Maar na mijn voordracht over het accountantsvak en ons mooie beroep volgde er een vrij lange stilte. Na enkele seconden vroeg ze me: “Waarom zou je dat doen?”

Ik weet niet meer wat ik antwoordde. Ze was in ieder geval niet onder de indruk. Het is ook niet makkelijk om, met de muziek op geluidsniveau oorsuizen, een verhaal op te hangen over de maatschappelijke relevantie van de accountant, de veelzijdigheid van het werk en het goede toekomstperspectief na de opleiding.

Dat drankje, trouwens, is er nooit meer van gekomen. Eigenlijk ook niet meer om gevraagd.

Enfin, genoeg hierover. Ik praat liever over de accountancy (dat blijkt). Vier jaar later is het namelijk nog steeds lastig om studenten mee te nemen in een verhaal over de wondere wereld van de accountant. Vooral mijn generatiegenoten (ik ben al van Generatie Z) zien het als een dodelijk saai beroep. De instroom van nieuwe studenten in de accountancy blijft achter. Peter de Waard van de Volkskrant noemt het beroep niet “sexy” genoeg.

Recenter vertelde ik een groepje basisschoolleerlingen weer over ons beroep. Een inhoudelijk verhaal over het werk van de accountant kon hier alleen op blanco blikken rekenen. Belangstelling bestond vooral voor de spannende verhalen. Zo vroeg een leerling of ik wel eens ben ‘geflasht’ door de klant (in de maling genomen, volgens het straattaal woordenboek). Kinderlijk enthousiasme? Of is dit de crux van het probleem?

De vraag van de Utrechtse studente legt de vinger op een zere plek: het accountantsberoep heeft een flink imagoprobleem. Een goede vriend van mij, student Master in Finance, zag het werk van de accountant als niet meer dan het doorspitten van grootboeken bij verschillende bedrijven. Voor de Utrechtse studente zal dat niet veel anders zijn geweest.

Willen we de instroom verhogen, dan helpen technische verhalen over het werk van de accountant, abstracte verwijzingen naar het publieke belang of te lange betogen over het goede toekomstperspectief niet. Mijn generatie (Z) zit daar simpelweg niet meer op te wachten. Wij willen impact maken op de wereld, het liefst met een hippe job.

Ligt de oorzaak bij een te zware opleiding? Dat is vast en zeker een reden, maar ook de opleiding tot advocaat of arts is zwaar. Wat ik mis zijn onze eigen spannende verhalen. Heldenverhalen, uit onze dagelijkse praktijk. Ondanks de klaarblijkelijke interesse van de groep 8’er, hoeven heldenverhalen niet alleen over fraude te gaan. Ons werk is relevant en misschien ook wel stoer. We komen langs bij de grootste bedrijven en lokale ondernemers, spreken met de leiders uit de samenleving en staan aan de frontlinie als er dingen misgaan (volop speculatie over de mogelijke heldenrol van de accountant bij Ajax). Zo stoer lijkt ons werk alleen niet in een Powerpoint-presentatie met 87 slides.

De vraag ‘Waarom zou je dat doen?’ moet een non-discussie worden. Dat kan alleen wanneer we meer verhalen gaan delen. Of wellicht kunnen we een tegenhanger van de Netflix-serie Suits produceren? Het had mij, op het feestje vier jaar geleden, in ieder geval zeer geholpen.