Een uitspraak die mijn moeder mij toen ik klein was regelmatig meegaf, luidde: “Jongen, soms moet je nou eenmaal dingen doen in het leven waar je geen zin in hebt.” Wat bij mij meestal een nog grotere tegenzin voor datgene aanwakkerde. Met dat in het achterhoofd lees ik ook de recente berichtgeving over de aanwijsbevoegdheid voor de NBA. Kort gezegd, het recht van kleinere beursfondsen om een accountant toegewezen te krijgen wanneer zij zelf niet in staat zijn deze te vinden.

Ik zie dat young professionals veel bezig zijn met het nut van de dingen die zij doen en het nadenken over waarom zij dingen wel of juist niet doen in het leven. Dit komt ook in hun werk tot uiting, ook bij mijzelf is dit het geval. Juist daarom botst het toegewezen krijgen van controleopdrachten hier naar mijn mening volledig met de normen en waarden van young professionals.

Eén van de elementen die ik waardeer aan het accountantsberoep is de dynamiek aan klanten en het verschil in de kwaliteit van de interne beheersing bij deze klanten. Maar niks zo vervelend als een klant waarbij de afronding van de controle, om welke reden dan ook, veel energie kost. Misschien kijk ik er te generaliserend naar, maar als ik denk aan een organisatie waar het nodig is om een accountant toe te wijzen, dan denk ik aan een organisatie waar het überhaupt een opgave is om tot een verklaring te komen (buiten beschouwing gelaten welke verklaring). Dit klinkt niet als een opdracht waar energie uit te halen valt.

Waar niet alle dingen in het leven leuk kunnen en, naar mijn mening, ook niet hoeven zijn, is de huidige ontwikkeling rondom dit wetsvoorstel er toch eentje waar ik sceptisch tegenaan kijk. De maatregel van de aanwijsbevoegdheid zie ik als young professional voornamelijk als een maatregel die het beroep nog een stukje onaantrekkelijker maakt. Daarom vind ik het van groot belang dat de voorwaarden rondom het aanwijzen van een accountant zorgvuldig opgesteld worden. Waar aandacht dient te zijn voor het proces ten aanzien van het toewijzen. Maar waar vooral niet vergeten mag worden welke verantwoordelijkheid een organisatie dient te dragen bij het recht van een toegewezen accountant, om het voor beide partijen tot een werkbare situatie te maken.

Soms moet je dus dingen doen waar je minder zin in hebt. Het is wel belangrijk dat dit dingen zijn waarvan je achteraf in ziet dat je dit niet zomaar hebt gedaan omdat het moest en dat het in lijn ligt met je eigen normen en waarden. Ik wil dan ook de heer Hoekstra vragen om nog eens goed na te denken over dit wetsvoorstel en wat de gevolgen hiervan zullen zijn voor het accountantsberoep. Laat hem hierbij vooral niet vergeten dat er bij rechten ook plichten van minimaal gelijke weging horen.